اقتصاد دانش بنیان

نگاهی به ظرفیت شرکتهای دانش بنیان برای فعالیت در سه بخش اصلی اقتصاد کشور

يکي از دغدغه هاي هميشگي اقتصاد ايران رشد نامتوازن بخشهاي اقتصادي است. به عبارتي سه بخش اصلي صنعت، خدمات و کشاورزي در کشاکش مشکلات و موانع موجود تلاش کردهاند بخشي از اقتصاد کشور را به دوش بکشند، اما اينکه کدام يک موفقتر بودهاند و ميبايست سهم بيشتري از اقتصاد کشور داشته باشند، بحثي است که سالها ميان اقتصاددانان داخلي اختلاف نظرهاي زيادي ايجاد کرده است. اقتصاددانان معتقدند يک اقتصاد پويا نيازمند صنعتي پويا و پررونق است، چراکه بخش صنعت ارزش افزوده بالايي دارد و از آن مهمتر ميزان اشتغالزايي آن در مقايسه با دو بخش ديگر بيشتر است؛ اما سالهاست اقتصاد ايران با بخش خدمات گره خورده است. بخشي که عملا آورده صادراتي براي کشور ندارد و ميتوان کليت آن را از اين جيب به آن جيب در داخل کشور تعريف کرد. کشاورزي هم در روزهايي که بحران آب هر لحظه صداي پايش بلندتر شنيده ميشود، تا حدود زيادي با محدوديتهايي روبهرو شده که براي توسعه سد راه آن شدهاند.در اين شرايط پرسش اساسي اين است که وقتي از ظرفيت شرکتهاي دانش بنیان براي اشتغالزايي و رونق اقتصادي حرف ميزنيم، دقيقا منظورمان کدام بخش از اقتصاد است؟ اينکه شرکتهاي دانش بنیان داخلي بايد روي کدام بخش اقتصادي بيشتر سرمايه گذاري کنند و حمايت از چه دسته شرکتهايي بايد در اولويت دولتها قرار بگيرد، پرسشي است که به همان اندازه بحث ابتدايي ميتواند محل اختلافنظر باشد. در اين شماره از دانش بنیان بهتر ديديم پاسخ به اين پرسش را از دريچه نگاه کساني واکاوي کنيم که خود دستي بر آتش دارند و در وسط ميدان دانش بنیانها به شرکتداري مشغول هستند.

منبع: مجله دانش بنیان